Oyununun başlamasına yaklaşık iki saat kala buluştuk Barış Çakmak ile. Gayet net ve sakin bir ifadesi vardı. Sanki oyunu o değil de başka biri oynayacak gibi. Buda eğitimli olmanın ve işinin hakkını verdiğine inanıyor olmanın insana sağladığı bir duruş olsa gerek diye düşünüyorum. Şimdilerde yeni bir dizi için çalışmalara başlamış, ekim ayında onu yine televizyonda izleyeceğiz ama öncesinde 11 Eylül olaylarını konu olan “Korku İmparatorluğu” oyunu var.
Duruşunuz net ve bir o kadar da sert gözüküyor. Bendeki ilk izlenim bu oldu. Sizden kendinizi tanımlamanızı istesem…
Çok netimdir. Hayatım boyunca hep net oldum. Ortaokulda ne müzik dinliyorsam hala onu dinliyorum. Kulağıma hoş gelen her şeyi dinlemem. Beğenim vardır ve onu dinlerim mesela. Berbat dünyada duyarlı olmaya, inandığı şeyleri yapmaya çalışan, insanları seven, ayrımcılıktan tiksinen biri olarak tanımlayabilirim kendimi.
Madem oyun öncesi buluştuk sondan başlayalım. Oyun öncesi nasıl geçer, neler yaparsınız? Nasıl hazırlanırsınız? Ne oynadığınıza bağlı aslında. Mesela şuan oynadığım oyunda çılgınca işkence gören ve kırk sekiz saat uyumayan birini oynadığım için her şekilde oyunda olabilirim. Gözlerim morarabilir, uykusuz olabilirim. Oyununa göre değişir açıkçası. Sonuçta ben konservatuardan gelmeyim. Mesela şuan birlikte röportajımızı yapıyoruz, ardından oyuna gireceğim sonrasında çekim için bir yerlere geçeceğim. O kadarda dikkat etmiyoruz yani. Özellikle dizi sektörü o kadar da düzenli olmadığından dikkat etme lüksünüz olmuyor.
Heyecan oluyor mu peki?
Oyuna kimin geldiğine bağlı yaşadığım heyecan. Ben öyle çok heyecanlanan biri değilim. Sahneye çıkmadan önce zaten nerede ne yapacağını bilen bir oyuncuyum. Öyle çok muallakta olmam. Bu yüzden heyecanım pozitif bir heyecan olur. “Bir şeyler ters gidecek”ten çok “harika bir oyun olacak ve bunu umarım karşı tarafa da geçirebilirim” diye düşünürüm.
Sahne: İşyerim İstanbul: Aayip bir yer. Hayat: Ölmeden önceki süreç. Televizyon: Beyaz cam. Hayatı yaşamaktansa ona boş boş bakmamızı sağlayan bir obje.
