Dün, merakla beklediğim Çağan Irmak’ın “Tamam mıyız?” filmi vizyona girince koltuklardaki yerimi aldım ve keyifle filmi izledim. Merakıma değen bir film olduğu içinde mutlu oldum salondan çıkarken. Hani su gibi aktı gitti denir ya güzel işlerin ardından, he işte tam da öyle bir filmdi.
“Uyan ve bul beni…” diyen İhsan’la başlayan bir dostluk hikayesi… İhsan ve Temmuz’un hikayesi.
İhsan; elleri, kolları, bacakları olmadığı için evde babası tarafından sevilmeyen, annesine yük olduğunu düşünen ve “İnsan eti ağırdır!” diyen bir genç… İşte sırf bu yüzden de ölmek isteyen bir adem oğlu aynı zamanda.
Temmuz ise sanatla uğraşan, bu yüzden babası tarafından sevilmeyen, yaptığı heykelleri annesi tarafından satın alınan, İhsan’ı rüyasında gören, sonra onunla karşılaşan, ona yardım eden, “Doğuştan farklıyım, başka bir rengim ben…” diyen bir karakter.
Yolları kesişen bu iki adamın, sevgilisi tarafından terk edilen, işleri istediği gibi gitmeyen Temmuz ve hayatını annesine bağlı yaşamak zorunda olan İhsan’ın hikayesini izlerken önce şükrettim sağlıklı olduğum için Tanrı’ya. Sonra Temmuz gibi bir dostu mutlaka olmalı bu hayatta insanın dedim ve ekledim annesi de hep yanında olmalı…
Yolları kesişen bu iki adamın, sevgilisi tarafından terk edilen, işleri istediği gibi gitmeyen Temmuz ve hayatını annesine bağlı yaşamak zorunda olan İhsan’ın hikayesini izlerken önce şükrettim sağlıklı olduğum için Tanrı’ya. Sonra Temmuz gibi bir dostu mutlaka olmalı bu hayatta insanın dedim ve ekledim annesi de hep yanında olmalı…
Aras Bulut’un mükemmel bir oyunculuğu vardı. O kadar güzel özümsemiş ki İhsan’ı mimikleri, ses tonu, bakışı… Çok etkileyici bir oyunculuk gerçekten…
Mutlaka izleyin derim, eğer hüznü severseniz ve eğer kendinizi, arkadaşlarınızı sorgulamak isterseniz.
Hayatınızın dibe vurduğu anlarda karşınıza çıkan insanları bir kez daha düşünüyor olacaksınız filmden çıktığınızda. Herkesin bir Temmuz’u olmalı bu hayatta ve insan eti ağır gelmemeli…
Çağan Irmak yine yapmış yapacağını fazla söze ne hacet!
